Simple Minds leveren nog steeds met enige regelmatig albums af. Sommige zijn wat sterker, sommige zijn wat minder. De topjaren liggen al ver achter de heren, maar de liedjes zijn nog altijd goed om aan te horen.

Eigenlijk is dit album best goed. Natuurlijk klinken Simple Minds, zoals ze al jaren klinken. En een referentie naar het verleden is bij een band met een dergelijke staat van dienst niet te vermijden, dus die kun je ze vergeven.

De start met Magic klinkt voortvarend. Een uptempo beat, de herkenbare gitaren van Burchill en een als vanouds zwierig zingende Kerr. Die lijn wordt met Summer voortgezet. De melodie zit al na één keer luisteren in je hoofd. Utopia is de track die eruit springt. Hierin laten Simple Minds horen dat ze nog steeds intrigerende nummers kunnen maken.

Maar dan komt als negende nummer Sense Of Discovery. In dit liedje maken Jim Kerr en Charlie Burchill toch wel zo’n enorme misser dat het een ware domper is op het gehele album. Pretentieus start het nummer met wijd uitwaaiende klanken. Met de drums na iets meer dan een minuut wordt de song echt gestart. De afsluiter van het reguliere album (er volgen nog wel drie bonus tracks) werkt toe naar een hoogtepunt. Maar dan komt in plaats van de climax, de grote tegenvaller op dit album. Simple Minds weven een gehele passage van Alive and kicking in het nummer. Daarmee leunen Simple Minds wel heel erg op het verleden.

Walk between worlds is voorspelbaar en eindigt met een enorme deceptie. Simple Minds citeren zichzelf te nadrukkelijk. Jammer.

Eindoordeel: 5,5