Na Planetarium (met onder andere Bryce Dessner) en Aporia (met stiefvader Lowell Brams) komt Sufjan Stevens nu met de echte opvolger van Carrie & Lowell, The ascension.

Sufjan Stevens maakt zijn sound op dit album kaler. Met synthesizers en drumcomputers in de hoofdrol zijn die liedjes geluidlandschappen waarin de teksten gezonden worden. Het klinkt erg afstandelijk en koud. De vervormde geluiden en drumgeluiden werken vervreemdend. Make me an offer I cannot refuse opent de plaat. En ondanks killheid en eenzaamheid die uit de tracks spreekt, is dit album wel een ‘album you cannot refuse’.

De aantrekkelijkheid van het album zijn in de subliem vormgegeven geluidsdekens. Deze ondersteunen de zinsmelodieën en vormen samen intrigerende liedjes. Het album besluit met drie groots uitgewerkte tracks. Sugar bouwt in de vele laagjes uit tot een meeslepende track. ‘Don’t make me wait for love, give me some sugar’, zingt Sufjan in een steeds complexer wordende begeleiding. The ascension plaats het album in perspectief en toont de kwetsbaarheid van Stevens .’I was just angry and depressed’, zo drukt hij zijn innerlijke zoektocht uit.

America sluit het album af. ‘Don’t do to me what you did to America’ kan een aanklacht en protest zijn richting Trump, maar verwijst tegelijkertijd ook naar religie of misschien wel naar een geliefde. Tekst en muziek bevatten vele lagen. Een lange opbouw naar het boze en luide midden van de track en vervolgens verwaait tekst en melodie in prachtige soundscapes.

Geen gemakkelijk wegluisterbare kost, maar wel een prima nieuw album van Sufjan Stevens.

Eindoordeel: 8,0