De Haagse zangeres Tess Merlot debuteert met Laissez-moi (vertaald: Laat me), een ware Franse liederencyclus.

Met behulp van pianist Guillaume Marcenac en chansonscompagnon Leon Sibum, ontstonden de twaalf chansons op het debuutalbum op basis van de teksten en melodieën die Tess Merlot al eerder had geschreven. Het resultaat is een luistertrip met vele kanten.

La haye, Le soir de Noël en Mon Paris swingen, stuiteren en laten vrolijke lichte chansons horen. Onweerstaanbaar en aanstekelijk zijn de vrolijke lichtvoetige melodieën die tot zwieren uitnodigen. De begeleiding overheerst niet en geeft op de juiste momenten reden tot extra vrolijkheid. De subtiele trompetklanken in Il est mort du soleil zijn daar een voorbeeld van, zoals vele andere momenten op de plaat.

Na het vrolijke openingstrio op het album volgt Les saison de ma jeunesse. Melancholisch sleept Merlot je mee naar de seizoenen van haar jeugd. Ook zonder de tekst te verstaan komt deze track binnen en is het emotionele hoogtepunt van de eerste kant van het album. Zo krijgen de liefde, het verdriet, onbekommerde vrolijkheid, de schaterlach en diep gevoelde traan de ruimte in de liederen.

De heldere stem van Tess Merlot is aangenaam en past naadloos bij het repertoire dat ze zingt. Het album doet denken aan de muziek van Room Eleven (de jazzy lichtvoetigheid) en Patricia Kaas (het echte Franse gevoel). De gezonden teksten zijn volkomen geloofwaardig uit de mond van Tess.

Zo’n diepte op een debuutalbum is bijzonder. Dat belooft nog heel veel voor de toekomst.