Het vijfde studioalbum van The Lachy Doley Group trapt af met een gierend Hammond-orgel. Er wordt geen seconde verspeeld om de luisteraar in de juiste stemming te krijgen. De power blues van deze groep knalt door de speakers. De bekende blues thematiek over vrouwen, liefdesverdriet en ander hartzeer scheurt voorbij. Met een stem die aan Lenny Kravitz doet denken wordt de blues gespeeld zoals twee inmiddels overleden grootheden, Gary Moore en Jeff Healey, dat zouden doen.

A woman als opener is gelijk raak. Met Cruel cruel world neemt Lachy Doley iets gas terug. Met een aanstekelijk refrein houdt de band er wel de vaart in. In The greatest blues pakt Doley flink uit, waarbij blazers de accenten van het Hammond-orgel nog verder uitvergroten. Bij The strut nemen de blazers de gedreven begeleiding bij de hand. De basgitaar bespeeld door Joel Burton verdiend ook aandacht. Met zijn uitstekende en afwisselende spel, draagt hij duidelijk bij aan de veelkleurigheid van de sound en gelaagdheid van dit album.

Give it (but you just can’t take it) swingt gewoon, stilzitten is onmogelijk. Dat de band veel op het palet heeft is te horen in Into the alone, een bluesbalad met een subtiele opbouw die het hele nummer doorgaat. Bij het titelnummer Make or break knalt het intro er flink in om vervolgens gas terug te nemen. Het blijkt een gevarieerde song te zijn met een powerrefrein en subtiele coupletten. Mix tape vormt een rustige inleiding op het einde van het album. The Killer bouwt verder op en heeft een aanstekelijke gitaarrif. Afsluiter Can’t get close to you geeft de laatste indruk. Het nummer heeft bij vlagen iets weg van Joe Cocker’s uitvoering van With a little help from my friends, dat komt vooral in het slot tot uiting.

Lekkere bluesplaat vol rafels en stevige rifjes. Dit zal live waarschijnlijk een nog groter genot worden om naar te luisteren.

Eindoordeel: 9,0