Het veertiende album van The Waterboys heet Good luck seeker. De band die met The whole of the moon zijn naam vestigde pakte het voor dit album anders aan. “Vroeger schreef ik een lied, boekte ik een studio en verzamelde muzikanten om te spelen. Tegenwoordig loop ik mijn studio binnen, klap de computer open en heb ik altijd iets staan om mee te werken.”, zo omschrijft Mike Scott het proces. Scott stuurt tracks heen en weer tussen bandleden, die onderdelen in hun eigen thuisstudio’s toevoegen zodat Scott ze verder kan manipuleren. “Ik ben als een kind in een speelgoedwinkel, ik heb altijd plezier. Dit album was bijna per ongeluk. Ik was gewoon muziek aan het maken en realiseerde me plotseling dat ik een album had gemaakt. ”

Opener Soul singer laat daar niets van horen. in deze gedreven en aanstekelijke track maken blazers de sound groter. The Waterboys hebben een soulvolle sound te pakken. Het tweede nummer You’ve got to kiss a frog or two tapt uit een ander vaatje en klinkt elektronischer. Low down in the broom klinkt vervolgens als een track van een rammelend indiebandje. Dennis Hopper klinkt vervolgens als een moderne gladde rocksong. Freak streek is een low-fi dance track, vanuit een beat gedreven. Een overbodige instrumentale opvuller (Sticky fingers) is de opmaat naar een rommelige track (Why should I love you) vol met echoënde vocale effecten.

Iedere losse track heeft zo zijn leuke onderdelen, maar als album werkt Good luck seeker totaal niet. Het meest valt te geneten bij de eerste vijf nummers. Minder goede tracks zoals titeltrack Good luck seeker, Everchanging en Beauty in repetition doen je verlangen naar het einde van de plaat. Met The land of sunset besluiten The Waterboys dit album.

Dat The Waterboys de zoeker veel geluk wensen is erg toepasselijk op dit album. De zoeker vind een paar juweeltjes en allerlei andere dingen op deze plaat, maar hij zal geen coherent album vinden.

Eindoordeel: 4,0