Na dertien jaar is er een opvolger voor Endless wire. Het nieuwe album van The Who heet simpelweg Who.

“I don’t care, I know you’re gonna hate this song“, is de openingszin van het eerste nummer All this music must end. Roger Daltrey klinkt vitaal, vol ouderwetse bravoure en goed. De gitaar van Pete Townshend rockt en klinkt scherp. The Who is op dit album op dreef met stevige rocksongs. Dat is ook precies waar ze goed in zijn. Sociaal bewogen en politieke stellingname in de teksten geven ook al aan dat het heilige vuur bij de heren nog niet uitgedoofd is. Ook in Ball and chain klinkt The Who vastberaden.

Ook het eigen verleden krijgt een knipoog. Detour heeft een duidelijke link met de klassieker Magic Bus en in het fade out wordt de opening van Babe O’Riley geparafraseerd. Zo vind The Who een balans tussen het schreeuwen over misstanden en het in de spiegel kijken en beseffen dat de leeftijd al een partij meespeelt. De aanpak van The Who lijkt in dat opzicht wel wat op die van Paul McCartney sinds Flowers in the dirt. Een album met degelijke rocksongs zonder echte uitschieters en zonder echte misser. The Who is natuurlijk nog altijd minder netjes dan Sir Paul.

De arrangementen en instrumentatie is rijk, zoals in Hero ground zero waar strijkers en fluiten de sound verstevigen. Met She rocked my world maakt The Who de minder sterke songs die daaraan voorafgaan weer goed.

Lekker vet rockalbum van The Who. Jammer dat The Who al een afscheidstournee heeft gehouden. Met dit materiaal zouden ze het in een concertzaal zeker goed doen.

Eindoordeel: 7,5