Na recente avonturen met The Miseries en Blue Grass Boogieman keert Tim Knol terug naar de Americana en singer-songwriters liedjes waar hij al meerdere albums faam mee verwierf. Op Lightyears better laat Tim Knol horen dat hij het schijven van goede lidjes niet verleerd is.

Hij klinkt meer als Tom Petty (The lone mile, Blind Lemon) dan ooit tevoren. De mondharmonica uit You don’t wanna miss the show lijkt weggelopen te zijn uit The promised land van Bruce Springsteen. Onmiskenbaar zijn de nummers echter van Tim Knol. De gebalanceerde arrangementen klinken volgroeid. In de teksten klinkt een zanger die gelukkig is met zijn nieuwe situatie.

Op een ingetogen nummer zoals Light a candle maakt Tim Knol de meeste indruk. Alsof hij zijn teksten en muziek in de meest pure vorm uitvoert. Het album luistert als geheel lekker weg en de nummers klinken al na een paar luisterbeurten als oude vrienden die terug zijn.