Connor Oberst keert na jaren weer terug met Bright Eyes. Het nieuwe album heeft een nogal lange titel: Down in the weeds, where the world once was.

Het album maakt een beetje een valse start. Pageturners rag is een rommelige rag waarin de trompet de hoofdrol vervuld. Het tweede nummer Dance and sing heeft wel heel erg veel weg van David Bowie’s All the young dudes. Maar na die twee tracks komt Bright Eyes op gang. De nummers overtuigen en zijn indringend. Rouw om zijn op 42 jarige leeftijd overleden broer Matt geven de nummers treurigheid, verdriet, maar ook (wan)hoop en zingeving mee. Zijn stem heeft de diepte om de emoties keihard de huiskamer in te brengen.

Met 14 nummers zijn er veel details te noemen. Connor Oberst maakt zijn eigenzinnige muzikale keuzes ook op dit album. Dat maakt zijn melodieën soms onvoorspelbaar en zeker niet saai. Dit album zal in diepte winnen bij meerdere luisterbeurten. Afsluiter Comet song eindigt met een geluidscollage, en dat sluit mooi aan op de ‘radio-aankondiging’ waar Pageturners rag mee start.

Down the weeds is niet het beste album van Bright Eyes, maar komt wel in de buurt.

Eindoordeel: 7,5