Duran Duran is nooit een band geweest die ook maar even op zijn lauweren rustte. Na de succesvolle Future Past-tour volgt Danse Macabre, een speciaal Halloween-interim project. Deze nieuwste release mag misschien niet gezien wordt als het nieuwe reguliere studioalbum van de band, maar ​​er staan wel nieuwe nummers op te midden van een selectie van griezelige covers en herinterpretaties van Duran Duran-songs.

De plaat begint met een opnieuw vormgegeven versie van Nightboat, een versie waarmee de band hun recente liveshows heeft geopend. Deze incarnatie van het nummer bevat frisse, schokkerige gitaarpartijen van Andy Taylor (gitarist in de originele bezetting), samen met slim gebruik van de originele sinistere synthgeluiden van Nick Rhodes. Het illustreert perfect de donkere kant van Duran Duran. Love Voodoo van The wedding album heeft ook een dramatische make-over ondergaan en is geëvolueerd naar Love Voudou. Het nummer heeft een meer ‘love kater’-achtige groove dankzij een zeer coole, heldere nieuwe baslijn van John Taylor. Warren Cuccurullo (gitarist in de periode tussen 1987 – 2001) duikt op met gitaarwerk, en zoals het geval is op de hele plaat, komen de achtergrondzang van Rachael O’Connor en Anna Ross op indrukwekkende wijze naar voren.

De beste van de ‘covers van eigen songs’ is het beklijvende en elegante Secret Oktober 31st. De originele b-kant van Union of the snake krijgt een exacte datum en is omgevormd tot een weelderige en charmante herfstsoundtrack. Lonely in your nightmare van het album Rio krijgt ook een huiveringwekkende bewerking in een monsterlijke mash-up met Rick James’ Superfreak. Ook deze track werd al tijdens de Future Past-tour gespeeld onder de topasselijke naam Super lonely freak.

Black moonlight is een nieuw nummer. Het is een op hol geslagen groovetrack met de onnavolgbare en onweerstaanbare funkgitaar van Nile Rodgers. Black moonlight is een energiek feestnummer met een aanstekelijk refrein. Ondanks dat dit de minst griezelige song op het album is, is er nog steeds een inherent dreigend gevoel dat subtiel wordt geïllustreerd met Thriller-achtige effecten na het eerste refrein. Het tweede en laatste originele nummer op de plaat is Confessions in the afterlife. Dit is een van de beste nummers die Duran Duran in hun tweeënveertigjarige carrière heeft opgenomen. Dom Brown (de huidige gitarist) pakt hier een duidelijke rol in dit delicate nummer dat aan nummers zoals Palomino, What are the chances en inderdaad Arcadia’s Missing doet denken.

Danse macabre als concept dateert uit de late middeleeuwen. Op Halloweennacht zouden de geesten opstaan ​​en een angstaanjagende maar bevrijdende dans uitvoeren. Het idee bleef eeuwenlang bestaan ​​en fascineerde zowel dichters, kunstenaars als componisten, zoals Henri Cazalis, Hans Holbein en Camille Saint Saens, die in 1874 zijn veelgeroemde stuk Danse macabre schreef. Snel vooruit naar 2023. De spookdans begint opnieuw met de Ghost-cover van Danse macabre. Dit nummer klinkt ondeugend en speels, terwijl de gothic-klanken zich steeds verder ontvouwen. Vanaf de openingsmaten speelt de griezelige scène zich af. De gebruikte misthoorn klinkt verleidelijk als een All she wants is…-achtig motief. Een meedogenloze groove begint met de bijna geklopte verzen van Simon Le Bon die ons naar een treiterend, zingend refrein leiden. Dat is mysterieus, zenuwslopend en zeer verslavend voor het oor.

Tussen de covers zitten meerdere sterke uitvoeringen. Bury A Friend (Billie Eilish) voelt uitgebreid en kleurrijk aan. Psycho Killer (Talking Heads) krijgt een ultra funky make-over met Victoria De Angelis (Maneskin) als gastbas en zang. Spellbound (Siouxsie en The Banshees) respecteert het origineel, maar Duran Duran voegt frisse glitter en sprankeling toe. Een goede keuze van drummer Roger Taylor is om de voor de hand liggende drumbreak van deze klassieker niet na te bootsen en in plaats daarvan zijn eigen break te maken.

Danse macabre als geheel is een opwindende en zeer interessante luisterervaring. Dit album is enorm leuk – Happy Halloween!