Coherent album met gevarieerde keuze voor fragiele covers

Met Leave me breathless schaart Ane Brun zich bij de vele artiesten die een coveralbum hebben gemaakt. Dat Ane Brun mooie albums kan maken heeft ze al bewezen. Dat maakt dat de keuze voor de liedjes een belangrijkste factor is om dit tot een al dan niet geslaagd album te maken.

Foreigner’s I want to know what love is krijgt een diepere laag en een extra lading mee van Ane Brun. Het nummer wordt in haar uitvoering kwetsbaarder en indringender. Radiohead’s How to disappear completely klinkt nog verstilder en minder manisch en minder urgent. Het Into my arms is niet zo hartverscheurend intensief als het origineel van Nick Cave. Het worden wel mooie songs los van hun makers.

Big yellow taxi is inmiddels in vele uitvoeringen verschenen. Deze a capella versie met een bescheiden koor toont aan hoe knap Ane Brun de liedjes zichzelf eigen maakt. Je zou denken dat er na Joni Mitchell, Bob Dylan, Amy Grant en Counting Crows niet zo veel meer toe te voegen is aan dit nummer. Toch doet Ane Brun dat wel op een prachtige manier. Het zelfde geldt voor Unchained melody. Bij het zien van die titel zijn de verwachtingen niet zo hoog, maar Ane Brun weet dit liedjes weer nieuw leven in te blazen.

Ane Brun maakt van een gevarieerd aantal songs een coherent geheel van fragiele covers. Naar deze plaat kun je ademloos luisteren.

Eindoordeel: 8,0