De eerste plaat van Foo Fighters na het overlijden van drummer Taylor Hawkins is gemaakt. Op But here we are zit Dave Grohl achter de drums. Voor de tournee zal de plaats achter de drums ingenomen worden door Josh Freese.

Het album is wit, in meerdere tinten. Dat geeft een herinnering aan The White album van The Beatles, maar refereert ook naar een nieuwe start. Als je niet naar de teksten luistert is dit een ouderwets goed rechttoe rechtaan Foo Fighters album. In de teksten zit de pijn van het verlies, de rouwverwerking en de hoop naar de toekomst. Het slotnummer Rest maakt de emoties los “Rest, you can rest now. Rest, you will be safe now” zingt Dave Grohl met de pijn hoorbaar in zijn stem.

Op Under you is de tekst al even pijnlijk “Over it. Think I’m gettin’ over it. There’s no gettin’ over it.“. Ondanks dat iedere tekstregel de rouw centraal heeft staan is het geen depressief of zwaar album. De muziek is Foo Fighters op z’n best. The teacher is samen met Show me how zijn de hoogtepunten van het album, zonder dat de andere tracks van mindere kwaliteit zijn.

Alles wat Dave Grohl (en daarmee Foo Fighters) te boven komt maakt hem sterker.