Thom Yorke brengt binnenkort zijn nieuwe album Anima uit. Na The eraser, Tomorrow’s modern boxes en de soundtrack van Suspiria alweer het vierde soloalbum van de Radiohead-frontman. Het album telt negen tracks.

Traffic: Bezwerend begint Thom York het album met beats en elektronica. Een opvallende repeterende melodie in de synthesizer bas is de basis van deze track. De opbouw gaat stapsgewijs, ook de zang van Yorke draagt bij aan de opbouw.

Last I heard (he was circling the drain): Bijna a-tonaal spreekt-zingt Yorke hier in het intro. De begeleiding zit vol dissonanten en vervreemdende en dromerige geluiden. In vele lagen draait de stem van Yorke rond. Het alarmgeluid halverwege de track zwakt snel weer af om in de andere geluiden op te gaan.

Twist: Een repeterende stem die Twist uitspreekt verwordt met een beat erbij tot de basis van dit nummer. Yorke zingt hier in een hoger register de zanglijn overheen. De loops krijgen een zwaarder geluid naar mate het nummer vordert. De wisselingen maken een onvoorspelbare afwisseling.

Dawn chorus: Een eenvoudige begeleiding op de toetsen met donkere klanken, zonder beat. Thom Yorke spreekt bijna in plaats van zingen. Het roept een beeld op van een science fiction film waarbij iemand alleen verloren in een ruimteschip ronddwaalt. Met vogelgeluiden eindigt dit nummer.

I am a very rude person: Gaat naadloos verder met de vogelgeluiden. Een primitieve oerdrum start de beat in dit nummer. Al snel ontpopt deze track zich tot een typisch Yorkeriaans liedje met repeterende riffjes en harmonische begeleiding door een achtergrond koor.

Not the news: De beats voeren ook de hoofdtoon in Not the news. Een soort vertraagd ping-geluid uit een oud computerspel voert de luisteraar mee. Yorke zingt pas teksten na een lang instrumentaal deel. Op tweederde van de track komen strijkers in de begeleiding die het geluid zwaarder maken. in de teksten komt kritiek naar voren over wat journalistiek en wat nieuws is en wat niet.

The axe: Begint met de omgevingsgeluiden waarmee Not the news eindigt. Het lijkt lang een instrumentale track, tot Yorke na anderhalve minuut met wanhoop en eenzaamheid in zijn stem teksten stamelt. ‘I thought we had a deal‘, blijft hij herhalen.

Impossible knots: Een drumbeat en vervolgens een aanstekelijke springerige basloop. De steeds meer door elkaar lopende kronkelende zanglijnen passen daar prima bij. Dissonante akkoorden die niet oplossen maken het geluidsbeeld compleet.

Runwayaway: Beats, breaks, melodietjes die alle kanten op gaan, maken een nerveuze track. Elektronisch vervormde stemmen maken de zang van Yorke nog buitenaardser.

De minimalistische tracks laten Thom Yorke weer van een sterke kant horen. De negen tracks zijn bezwerend, onbestemd, dromerig en houden de luisteraar op het puntje van de stoel. Deze plaat is geen eenvoudige luisterkost en verdient vele draaibeurten.

Eindoordeel: 10