Een nieuw album van DeWolff betekent lekkere vette grooves en een ouderwetse sound. Ook op Love, death & inbetween, het nieuwste album van het Limburgse trio, staat veel vol met treffende gitaarrifjes, voortstuwende melodieën en akkoorden van het Hammond orgel en trefzeker beukende drums.

Het album is live opgenomen. De tracks staan op de plaats zoals ze in de studio ingespeeld zijn. Geen toevoegingen achteraf. Hierdoor klinkt het album vanaf het eerste nummer vitaal en krachtig. Night train, Heart stopping kinda show, Mr. garbage man en Message for my baby kunnen zich meten met de beste tracks van DeWolff. Will o’the wisp en Jacky go to sleep zijn twee intelligent opgebouwde tracks. In de tracks is volop ruimte voor de verschillende musici om hun kunnen te laten horen. Live bieden de tracks veel mogelijkheden om te improviseren. Dat bleek al tijdens de albumpresentatie die DeWolff onlangs in het Amsterdamse Paradiso gaf.

Op dit album kom je echter moeilijk om Rosita heen. Een veelkoppig nummer dat lijkt te verwijzen naar de Lillith-afbeelding op de albumhoes. Lillith is een vrouwelijk demonisch figuur, waarbij in veel afbeeldingen het vrouwen- en slangenlichaam tot één versmolten zijn. Rosita bevat een grote hoeveelheid aan verschillende ideeën, melodieën, tempi, riffjes en harmonieën. Soms is de som der delen meer dan de delen afzonderlijk, helaas is bij Rosita de som der delen minder dan de delen afzonderlijk. Uit dit ene nummer kunnen vijf ijzersterke losse songs gemaakt worden. Rosita is te veelkoppig om als geheel gehoord te worden. Dat is jammer, want het is te horen dat dit een echte tour-de-force is voor de band.

DeWolff schittert en excelleert op drie kanten van de dubbel elpee. Genieten dus.